Vaak wil ik het van de daken schreeuwen... HEEEEELLLLLLPPPPP!!

Ik vind dit zo moeilijk, ik slaag er zelfs niet in om de eerste stap naar genezing te zetten

Wees mild voor jezelf, geniet van de tijd die je krijgt, iedereen aanvaardt je zoals je bent... Nu jij zelf nog ...

Allemaal super lief maar hoe kan ik mezelf nu aanvaarden zoals ik nu ben!?!

Hoe kan je jezelf aanvaarden als je werkloos bent!?! Hoe kan je jezelf aanvaarden als je je huishouden niet rondkrijgt terwijl je ganse dagen thuis zit!?! Hoe kan je jezelf aanvaarden als je wel af en toe gezellig een terrasje kan doen met vrienden maar niet kan gaan werken!?! Hoe kan je jezelf aanvaarden als je sinds je 12e naar een diëtiste gaat om het resultaat in minder dan een half jaar teniet te doen!?! Hoe kan je jezelf aanvaarden als je voortdurend klaagt over lichamelijke kwaaltjes terwijl er in je omgeving mensen zwaar ziek zijn!?! Hoe kan je jezelf aanvaarden als de mensen vragen naar je plannen voor de toekomst en je er gewoon geen hebt!?! Hoe kan je jezelf aanvaarden als je je nutteloos voelt, het gevoel hebt dat je je gezinnetje te kort doet, je niet goed in je vel zit...

Ik begrijp het niet...

Zelfs na 7 mndn kan ik er geen vrede mee nemen, kan ik niet genieten van de rust die me gegeven wordt, kan ik het gewoon niet aanvaarden!

Wat haat ik mezelf momenteel!

Ik zou zoooo graag terug gewoon zijn...  

Ik heb altijd gestreefd naar perfectie, heb overal altijd het beste uit willen halen, iedereen willen pleasen, ...

Ik was er zo goed in en nu lukt dit gewoon niet meer, ik begrijp het gewoon niet...

Ik wil vooruit!!!! Een nieuwe start nemen! Terug gelukkig zijn!

En dit lukt me niet ondanks coaching, loopbaanbegeleiding, osteopathie,...