13 augustus, 8 maand thuis met BO (herval), vertrokken we met ons gezinnetje richting Europapark, het grootste pretpark in Duitsland. Dit was onze kado voor ons dochtertje haar eerste communie, en lag dus al lang vast (van in de tijd dat ik mijn BO nog niet aanvaardde en dat ik er vanuit ging dat ik nu al lang terug aan het werk zou zijn).

De dagen vooraf extra rust ingepland want het voelde allemaal zo dubbel!

We, of toch zeker de kindjes, keken er enorm naar uit, 4 dagen lang alle aandacht en alleen maar leuke dingen doen!

Ik daarentegen, voelde me bevangen door angst... Was ik er wel klaar voor? Of beter, HEEELLLLPPPP, ik ben hier niet klaar voor! Hoe ga ik deze 4 dagen doorkomen?

Mijn motto was probeer alles zo positief mogelijk te bekijken, haal uit alles, hoe klein ook, het goede naar boven.

Gelukkige kindjes zijn daarin al een zeer belangrijke factor, kindjes gelukkig, mama ook.

We reden die zaterdag alvast tot op 7km van het park en logeerden daar in een klein hotelletje om er de volgende dag in te vliegen. Het grote verschil met vroeger was al dat ik in de auto eigenlijk van minuut 1 gedommeld heb. Vroeger zou ik dit nooit gedaan hebben (toen zei ik altijd, slapen moet je 's nachts doen) maar nu, het was sterker dan mezelf, liet ik het gewoon over me komen, heerlijk zo dommelen! Die avond het stadje gaan verkennen, was alvast een leuke start van een onvergetelijk weekend. De nacht was vreselijk, slechte bedden, veel straatlawaai, veel te warm... 'S morgens dus ontzettend moe en we moesten er nog aan beginnen! Maar ik had me voorgenomen dat we positief gingen zijn, dus er niet teveel over nadenken en gewoon GAAN!!

Zo gezegd, zo gedaan (hier ben ik best goed in, 36 jaar niets anders gedaan dan GAAN dus was effe hervallen in mijn oude gewoonte - ging nog zéér vlotjes!). We vertrokken 's morgens naar ons volgende hotel in het park. Overweldigend mooi. Snel alles wegzetten en het park in. Het was prachtig weer, enorm mooie themaparken, leuke attracties, lachende kindjes (zoontje met ADHD dus lange wachtrijen niet altijd evident maar was best ok)... Kortom een prachtige dag en tot 20u genoten van al het leuks. In het hotel aangekomen, een snelle duik int zwembad en naar het buffet. Lekker eten met een weergaloze show op de achtergrond. Om 23u voldaan ons (heel goed) bed in.

Wekker liep af om 7u om weer een prachtige dag tegemoet te gaan!! Op nieuw vollenbak zon, enthousiaste kinderen en het prachtige park... Het werd een dag van 9 tot 21u lopen van de ene attractie naar de andere... Veel plezier en blijven gaan... Bij de laatste attractie, de zoveelste roetsjbaan van de dag... Had ik voor de zoveelste keer de longen uit mijn lijf gegild (ik had dusver nog nooit een roetsjbaan overleefd zonder te gillen van begin tot einde) maar dan...

Ik begon te lachen... of was het huilen...

Ik deed beide tegelijk, daar was het signaal dat ik zo vreesde, ik voelde dat het "op" was...

Maar geen tijd te verliezen en genieten, of was het toen al meer ondergaan... van al het moois... Naar het hotel, snel wat meeneem pizza naar de kamer want de show ging zo (weer) beginnen... Kindjes nadien in bed en ik moest nog beginnen om alles terug in te pakken en op te ruimen want de volgende ochtend moest het vooruit gaan, onze laatste dag, daar moesten we alles nog uithalen

Zo gezegd zo gedaan, na het heerlijke ontbijt, stonden we om 9u in het park. Opnieuw volop zon, knalblauwe hemel, gelukkige kinderen en man (want die was ook terug wat kinds geworden ) ... wat kan een mens nog meer willen, niets!

Of toch... Ik was zo ontzettend moe...

Rust, de ingeplande rust die ik morgen, alleen thuis, zou mogen ervaren... daar keek ik stiekem naar uit!

Maar alles ging goed, heel goed... Totdat er 2 anderstalige onbekende tienermeisjes achter mij in de wachtrij stonden, ze waren uitbundig aan het lachen, steeds naar mij aan het kijken,... ik had zo het gevoel dat ze met mij aan het lachen waren...

En toen knakte het, ineens was ik weer die vreselijk onzekere dame die zich door 2 onbekende tienermeisjes liet opjagen, helemaal niet wetende of ze effectief om mij aan het lachen waren (achteraf gezien is de kans heel klein dat een 36 jarige mama van 2 kindjes hen ook maar iets interesseert) maar plotsklaps zo ongelukkig...

Geen energie meer om me hierover te zetten...

Een leeg gevoel... "Op"...

De tranen rolden over mijn wangen...

2 kindjes aan mijn lijf die maar bleven vragen wat er met mama scheelde... Een man die niet begreep hoe ik me zo kon laten imponeren door 2 onbekende tienermeisjes die hoogstwss helemaal niet over mij bezig waren (en dan nog)...

Maar de tranen bleven rollen en ik voelde me zo leeg... "Blijf aan de kant zitten", "Rust", "Je moet niet alles meedoen",...

Maar ik was zo boos op mezelf, waarom liet ik me zo doen, waarom stond ik er niet boven (dat had ik 36j gekunnen - kapot gaan vanbinnen maar stoer naar de buitenwereld), niet nu!!!

En dan was het aan ons... Alweer een roetsjbaan natuurlijk...

Ik onderging het, heb voor me zitten uitstaren van begin tot einde... Geen gil gelaten... Het was op...

Die dag zijn we toch nog tot 17u in het park geweest, ik heb alles meegedaan met de kindjes... Maar geen gil meer, zelfs geen kleintje ...

Na een verfrissende duik, nog een lange autorit naar huis... Geen gedommel, focus... Ik was weer hervallen in mijn oude patroon... Focus, niet afgeven, blijven gaan... Controle!!!

En nog steeds onder de indruk... Mijn lichaam had me het zwijgen opgelegd... Het was op...

Nu, enkele dagen later, ben ik nog steeds aan het recupereren, nachtrust is weer helemaal verstoord, en ik blijf ongelooflijk moe... Maar ik voel na 8,5 mnd wel dat ik mentaal zoveel sterker sta... Ik blijf positief! Ik kijk terug op een fantastisch weekend met talrijke mooie herinneringen.

Er is nog veel werk, heel veel werk (ik kan er nog steeds niet bij hoe 2 tienermeisjes me zo van slag hebben kunnen brengen - is al mijn hele leven zo maar dacht dat ik al sterker stond) ... Maar dat mag... Ik heb nog een hoge berg te beklimmen en soms vertrap ik me en zak ik weer even richting dal... Maar het belangrijkste is dat ik sinds kort de goede richting uitga en dat geeft me zo'n warm gevoel.

Ik kan het, weliswaar met vallen en opstaan... Het is, en blijft moeilijk, maar durven kijken naar wat je hebt, genieten van wat er is en weten dat het goed komt, is onze grote kracht!