Augustus 2020...

Ik kreeg net een behandeling voor de diagnose fibromyalgie in het UZA...

Eindelijk zou er beterschap komen in de lichamelijke pijnen welke ik elke dag met me meedroeg...

Een magnesium baxter elke 2 weken zou soelaas brengen en mijn leven weer ‘leefbaar’ maken...

Het verlangen was énorm!

 

Het was een ontzettend warme zomer...

De hitte vroeg veel van mijn lichaam...

En in plaats van te verminderen namen mijn fysieke klachten alleen maar toe...

 

Ik was uitgeput en ademen kostte me zoveel moeite, dat ik toch even wilde afstemmen met de huisarts...

 

Gezien mijn medische voorgeschiedenis van burn-out/depressie, betrof het hier vast een vorm van chronische hyperventilatie, aldus de arts...

Ik haalde een ademcassette bij de apotheek en heb in die casette geblazen alsof mijn leven er vanaf hing...

 

Mijn omgeving bleef aandringen om opnieuw naar de huisarts te gaan...

Ikzelf minimaliseerde... wilde niet terug naar de dokter... na een jarenlange zoektocht naar pijnen die ik wel voelde maar welke niet wetenschappelijk te verklaren waren, was ik alle vertrouwen in mezelf verloren... de angst en schaamte die hiermee gepaard gingen, maakte dat ik nog liever wegkwijnde in de zetel, dan opnieuw hetzelfde verdict te aanhoren...

 

Maar dus toch... 4 dagen later, zat ik opnieuw op de dokterstafel...

Alles werd in gereedheid gebracht om bloed te prikken... maar er kwam geen bloed...

De enkele druppeltjes, die na herhaaldelijke pogingen alsnog in het buisje terecht kwamen, maakten dat ik de volgende dag op medium care lag...

 

Massale bilaterale longembolie...

In beide longen waren tal van bloedvaten verstopt...

Zowel longen als hart beschadigd...

 

Het was pittig! Mijn leven hing letterlijk aan een zijden draadje...

 

Mijn adem... mijn leven... werd me stilletjes ontnomen...